سیستم کنترل پرواز الکتریکی امنیت و راحتی

تاقبل از استفاده از کامپیوترهای دیجیتالی٬ سطوح کنترل هواپیما توسط کابلها٬ میله های رابط و سیستم هیدرولیکی به یوک متصل می شدند. این رابطه های مکانیکی بودند که کنترل گرهای خلبان را به سطوح کنترل متصل می کردند. در مورد این سیستم نیروی وترد بر اهرم کنترل نتیجه نحوه طراحی سیستمهای مکانیکی است. مشکل سیستمی که در آن از کابل و رابط استفاده می شود٬ دشوار بودن فرمان دادن از طریق یوک به سطوح کنترل است. برای مثال رد شدن کابل و یا سیم رابط از پایین کابین مطلوب نیست. از طرفی می توان لوله های محتوی روغن را به راحتی کنار گذاشت. با وجود کامپیوتر در مدار کنترلی نیازی به وجود رابطخ های مکانیکی مستقیم و یا محرکهای هیدرولیک در هواپیما نیست. کنترل پرواز الکتریکی سیستم کنترلی است که فرامین کنترلی از طریق سیم به سطوح کنترل منتقل می شوند. خلبان دستوری را به فرمان هواپیما اعمال می کند که توسط کامپیوتر خوانده می شود٬ کامپیوتر فرمان را براساس ورودی های که پایداری را افزایش می دهد٬ به یک سیگنال الکتریکی تبدیل می کند. سپس سیمی از کابین به محرکهای مختلف می رود که سیگنال را به حرکت مکانیکی تبدیل می کند٬ مانند حرکت بالابر. اثرات جانبی متفاوت و جالبی در استفاده از سیستم کنترل پرواز الکتریکی وجود دارد. یکی آن است که می توان از یک سیستم کامپیوتری هوشمند برای گرفتن تصمیمات استفاده کرد. برای مثال کامپیوتر می تواند به زاویه حمله نظارت کند و اجازه ندهد هواپیما به زاویه حمله واماندگی برسد. بنابر این مهم نیست که خلبان با چه نیرویی به یوک فشار وارد می کند٬ زاویه حمله هواپیما تا واماندگی افزایش نمی یابد. مثال دیگر آن است که کامپیوتر می تواند فرود با شیب تند صورت گرفته توسط خلبان را به یک فرود نرم تبدیل کند. در حقیقت خلبان و کامپیوتر هردو باهم هواپیما را کنترل می کنند. تاثیر جنبی دیگری که ارزش چندان زیادی ندارد٬ نیروی وارد بر دسته فرمان خلبان است.پرواز یک هواپیما با استفاده از دسته بازی (Joystik) فرقی با پرواز با استفاده از دسته بازی در شبیه ساز کامپیوتری ندارد. امروزه هواپیماهای زیادی همچون ایرباس ۳۲۰ و توپولف ۲۰۴ از سیستم کنترل پرواز الکتریکی (Fly-by-wire) استفاده می کنند که در کشور ایران هم این تکنولوژی توسط هواپیمایی ماهان وارد کشور شد به صورتی که هواپیمایی ماهان هم اکنون دارای ۳ فروند ایرباس ۳۲۰ می باشد