a380

هواپیمای Airbus A380 که تا سالها در مراحل فاز توسعه و ساخت به نام Airbus A3XX شناخته می شود در زمان بهره برداری بزرگترین هواپیمای مسافربری در جهان خواهد بود. اولین پرواز این مدل در سال 2005 خواهد بود از سال 2006 به طور رسمی وارد خطوط هوایی خواهد شد. اولین مشتریان این مدل هواپیماییهای امارات، سنگاپور، ایرفرانس، Virgin Atlantic Qantas ، هواپیمایی کره و ILFC هستند. پیکر بندی: هواپیمای جدید ایرباس در دو مدل ارائه خواهد شد، مدل A380-800 که توانایی حمل 555 مسافر در 3 کلاس مختلف را داراست و توانایی پیمودن مسافت 8000 مایل را دارد و مدل A380-800F که مدل باری است و توانایی حمل 150 تن بار در مسافت 5600 مایل را داراست. قدرت این هواپیما بوسیله موتور Rolls Royce Trent 900 یا Alliance GP7200 تأمین می شود. شرکت Airbus در نظر دارد سیاست و مشخصات ساخت را تا حد امکان در مدلهای مختلف حفظ نماید و این سیاست باعث کاهش هزینه های آموزشی و افزایش ایمنی پرواز می شود. (چرا که گروه پروازی فقط نیاز به یادگیری مطالبی محدود که در تمام مدلها مشترک هستند، دارند و این باعث صرفه جویی در هزینه های آموزش وایجاد مهارت در گروه پروازی به دلیل تکرار مطالب مشابه می شود.) مدل مسافر بری این هواپیما شامل پیکر بندی و ساختار دو طبقه است. تاریخچه: یکسال پیش از آغاز طراحی و ساخت مدل A380، دو شرکت Airbus و Boeing تلاش فراوانی باری حضور در بازار عرضه هواپیمای مسافربری بزرگتری نسبت به مدلهای قبلی انجام دادند، ولی واقعیت این بود که در عرضه ساخت هواپیمای جدید با گنجایش 800-600 نفر مسافر و فقط یکی از این دو می توانند فعالیت داشته باشند. با مشاهده مشکلات مالی پیش آمده برای دو شرکت Lockheed و Douglas و اجبار این دو شرکت برای خروج از صنعت حمل و نقل هوایی ، شرکتهای Airbus و Boeing کاملاً آگاه بودند که تصمیم برای ساخت هواپیمایی با گنجایش 600 مسافر را نباید دست کم گرفت. هر دو شرکت به هزینه های ساخت و طراحی یک هواپیمای کاملاً مدرن و متفاوت با خصوصیات A380 واقف بودند و در عین حال می دانستند که عدم تلاش در این زمینه به معین واگذار کردن بازار به رقیب می باشد. اولین نتیجه گیری عاید شرکت Boeing شد ، مدل 747 این کارخانه با وجود اینکه در سال 1960 طراحی شده همچنین با تحولات روز پیش رفته بود و از بزرگترین مدل شرکت Airbus یعنی A340 نیز بزرگتر بود. برای بسیاری از شرکتهای هواپیمایی ، اندازه و گنجایش مدل 747 ، خرید این مدل را به "بایدی" بدون تردید تبدیل کرده بود تا در مسیرهای بسایر پر مسافر مورد استفاده قرار بگیرند. بعد از سالها مطالعه برای طراحی و ساخت ، شرکت Airbus در سال 1999 تصمیم به شروع پروژه A380 با سرمایه گذاری معادل 7/10 میلیارد دلار گرفت. به دلیل کوچک بودن بالهای مدل A340 برای حمل 600 مسافر ، Airbus نیاز به طراحی و ساخت مدلی کاملاً متفاوت داشت. برای این منظور Airbus طراحی و ساخت بال برای هواپیمایی با توانایی حمل وزنی معادل 750 تن را آغاز کرد ،نکته مثبت در طراحی چنین هواپیمایی این است که Airbus در آینده می تواند از ساختار این هواپیما برای ساخت مدل جدیدی با ظرفیت 700 تا 800 مسافر استفاده کند یعنی ظرفتی معادل دو برابر ظرفیت Boeing 747-40. عکس العمل شرکت Boeing برای حفظ بازار رقابتی ، ارائه مدل 767 با سرعت معادل سرعت صوت بود که به جای ظرفیت در سرعت با Airbus رقابت می کرد ولی عدم تقاضای بازار سبب لغو این پروژه شد و شرکت Boeing جایگزینی مدل 767 را بوسیله مدلی جدیدتر اعلام کرد ولی این مدل با ظرفیت بالای 400 نفر همچنین ناشناخته است. تا کنون مدل A380 بوسیله 9 شرکت هواپیمایی سفارش داده شده است. قراردادهای ساخت A380 در حال حاضر شامل 103 فروند است که 17 فروند آن باربری است و پیش بینی می شود تعداد این سفارشات به 250 تا 300 فروند برسد. هواپیمایی امارات به تنهایی 42 فروند A380 سفارش داده است. در مدل جدید فضایی برای استراحت ، پذیرایی ، فروشگاه و ... در نظر گرفته شده است ولی معمولاً به دلیل بالا بودن هزینه های پرواز احتمال نصب صندلی اضافی و فروش بلیط برای این فضاها نیز وجود داردو تحول اساسی که مدل A380 در صنعت هواپیمایی برای مسافران ایجاد خواهد کرد شاید در عرصه امکانات تسهیل پرواز نباشد ولی در هزینه های پرواز تحول ایجاد خواهد کرد. .......................................

ایران ۱۴۰-آنتونوف ۱۴۰ سابق

نوع:هواپیمای مسافربری منطقه‌ای با موتور توربینی کشور سازنده:اوکراین ابعاد نوک به نوک بال: 25.51 متر طول: 22.61 متر ارتفاع: 8.23 متر مساحت بال: 4/105 متر مربع تاریخچه آنتونوف An-140 یک هواپیمای مسافربری منطقه‌ای با دو موتور توربوپراپ با طراحی کاملاً جدید است که به منظور جایگزینی هواپیمای قدیمی An-24 ساخته شده است. شرکت آنتونوف برنامه ساخت An-140 را در سال 1993 اعلام کرد. اولین پیش نمونه An-140 در 6 ژوئن 1997 از خط تولید کارخانه کیف خارج شد و در 17 سپتامبر همان سال برای اولین بار پرواز کرد. دومین پیش نمونه پروازی در اواخر سال 1998 تکمیل شد و اولین An-140 استاندارد تولیدی، در 11 اکتبر 1999 پرواز کرد. An-140 دارای طراحی و ساخت متعارف است و علاوه بر گواهینامه صلاحیت پرواز روسیه و کشورهای مستقل مشترک‌ المنافع (CIS) قصد دارد گواهینامه‌های صلاحیت پروازی آمریکایی و اروپایی را نیز اخذ نماید. نوع پایه این هواپیما با دو موتور موتورسیج AI-30 که در اصل همان موتور کلیموف TV3-117VMA-SBM1 ساخته شده تحت لیسانس در اوکراین است، پیش رانده می‌شود، اما امکان استفاده از موتورهای PW-127A ساخت Pratt & Whitney کانادا نیز وجود دارد. کابین خلبان دارای آلات دقیق متعارف است و در کابین مسافران 52 صندلی با چیدمان 4 صندلی در هر ردیف در نظر گرفته شده است. در عقب که برای مسافرین در نظر گرفته شده است دارای پله‌های سرخود می‌باشد و یک در بزرگتر نیز در سمت چپ جلوی هواپیما وجود دارد که برای حمل بار به کار می‌رود. در انتهای کابین مسافران یک آشپزخانه، یک دستشویی و محلی برای قرار دادن البسه وجود دارد. در سال 2003، مدل An-140-100 جایگزین نمونه پایه An-140 شد. این مدل دارای بالی با دهانه 1 متر بیشتر، حداکثر وزن برخاست بالاتر و 300 کیلومتر برد بیشتر است. سایر مدلهای آینده عبارتند از An-140A برای آئروفلوت با موتورهای PW127A ، An-140T که نمونه باربری خواهد بود و احتمالاً یک در بزرگ در سمت چپ انتهای بدنه برای بارگیری خواهد داشت،An-140TK که نوع مسافربری قابل تبدیل به باربری است، An-140VIP و An-142با رمپ بارگیری عقب. ساخت نمونه نظامی نیز جزء برنامه می‌باشد. تولید سری An-140 توسط KhGAPP در خارکف اوکراین و Aviacor در سارامای روسیه انجام می‌شود. چند فروند اول به Odessa Airlines، Aeromost، موتورسیچ و Illich Avia تحویل داده شده‌اند. در سال 1996، آنتونوف قراردادی با هسای ایران منعقد نمود که طبق آن An-140 تحت لیسانس و با نام ایران-140 (فراز) در یک کارخانه جدید در اصفهان مونتاژ ‌شود. اولین نمونه‌ها با استفاده از کیتهای وارداتی مونتاژ شده و سپس به تدریج سهم ایران در ساخت قطعات افزایش می‌یابد. اولین ایران-140 در فوریه 2001 پرواز کرد و در حال حاضر شرکت هواپیمایی سفیران دو فروند از این هواپیما را در اختیار دارد. نقشه صندلیها تعداد خلبانان: 2 نفر مسافر: 52 نفر پیشرانه دو موتور توبوپراپ AI-30 سری 1 (کلیموف TV-3-117 ساخته شده تحت لیسانس) با توان 1839 کیلو وات (2466 اسب بخار) با ملخهای 6 پره یا دو موتور Pratt & Whitney با توان 1864 کیلو وات (2500 اسب بخار). عملکرد An-140 با موتور AI-30 حداکثرسرعت سیر: 575 کیلومتر بر ساعت سرعت سیر اقتصادی: 520 کیلومتر بر ساعت برد با 52 مسافر: 2100 کیلومتر برد با محموله 6000 کیلوگرم و با سرعت 520 کیلومتر بر ساعت: 900 کیلومتر وزنها An-140 حداکثر وزن Take-Off: 19150 کیلوگرم An-140-100 وزن خالی: 12810 کیلوگرم حداکثر وزن Take-Off: 21500 کیلوگرم

Boeing 737

درباره 737 : خانواده 737 پرفروش ترین هواپیمای مسافربری جهان با بیش از 5500 هواپیمای تحویل داده شده و 6000 سفارش قطعی می باشد که رکورد دار ثبت شده در کتا رکوردهای کینس است. بیش از 514 اپراتور این هواپیما را در خدمت دارند و این هواپیما به بیش از 1200 شهر در 190 کشور پرواز میکند. به طور متوسط 1250 هواپیمای 737 در حال پرواز بوده و در هر 5 ثانیه یک فروند در حال تیک آف یا فرود می باشد. بیش از هزار فروند از این هواپیما جزو نسل اول هستند که نخستین پرواز آن در سال 1967 انجام گرفت.خط تولید نسل اول بویینگ 737 تا سال 2000 فعال بود که در نهایت در اوایل قرن حاضر نسل جدید جاگزین نسل قبلی شد. این هواپیما بیش از سی سال است که به خط هوایی امکان پرواز در خطوط داخلی و در مسافت های کوتاه بین المللی را با هزینه پایین میدهد. طراحی نسل جدید بویینگ 737از سال 1991 آغاز گشته و مدل جدید این هاپیما قابلیت پرواز بین قاره ای و میانبرد بین المللی را نیز دارد.بیش از 2300 فروند از این هواپیمای بویینگ 737 نسل جدید سفارش داده شده اند که از این تعداد 1600 فروند تحویل مشتریان شده است. *کوچکترین عضو خانواده نسل جدید بویینگ 737 جت دو موتره مسافربری 110تا132 نفره بویینگ 600-737 میباشد که در سال 1998 وارد خط هوایی شد.بیش از 140 فروند از این هواپیما توسط شرکت های هوایی سفارش داده شده است. *هواپیمای 700-737 با توانایی حمل 126 تا 149 مسافر عضو متوسر این خانواده بوده که در سال 1998 عملیاتی شده و بیش از 800 فروند از آن سفارش داده شده است. مدلی با برد افزایش یافته یعنی ER 700 -737 برگرفته از جت های تجاری بویینگ می باشد که به منظور پرواز در مسیرهای طولانی طراحی شده است و همخوانی کامل با فلسفه پرواز نقطه به نقطه بویینگ دارد.این هواپیما در نتیجه استفاده از بالهای 800-737 توانایی حمل سوخت بیشتر و 2145 ناتیکال مایل برد بیشتری دارد. B-700ER دارای9 مخزن سوخت کمکی می باشد که با حمل بیش از 40 تن سوخت دارای حداکثر بردی با 10000 کیلومتر است. حداکثر وزن برخاست نیز حدود 7485 کیلوگرم افزایش داشته است . قابل ذکر است B-700ER در ترکیب تجاری ظرفیت 48 مسافر و در ترکیب مسافربری ظرفیت 126 مسافر را دارد.این مدل در سال 2006 معرفی شد. کمپانی بویینگ مدل دیگری از سری 700 را عزضه کرده که به Convertible معروف بوده و با نام 737-700c شناخته میشود این هواپیما اولین هواپیمای تمام مسافری/باری بویینگ 737 که بعد از مدل 737-200c که در سال 1966 معرفی شد پرواز خواهد کرد.گونه 700c این قابلیت را دارد که تبدیل به یک هواپیمای تمام مسافری و یا با برداشتن صندلی های آن تبدیل به هواپیمای تمام باری شود که به همین منظور در بزرگ بارگیری در کابین اصلی تعبیه میشود. این هواپیما توانایی جابه جایی تقریبا 19 تن بار را دارد و در حالت مسافربری نیز ظرفیتی برابر با 140 مسافر را در یک کلاس که با ترکیب دو کلاس این ظرفیت به 126 نفر کاهش پیدا خواهد کرد.ناگفته نماند در پی معرفی شدن این مدل در سال 1997 نیروی دریایی ایالت متحده دو فروند از این هواپیما را سفارش داد . قابل ذکر است این هواپیما در نام گذاری در ارتش ایالت متحده به C-4 Clipper معرفی شده است . بیش از1100 فروند از گونه کشیده تر 162 تا 189 نفره این خانواده یعنی بویینگ 800-737 از اولین پرواز سفارش قطعی شده به طوری که حدود800 فروند آن به مشتریان تحویل شده است قابل ذکر است یک گونه از این هواپیما با شناسه 737-800 ERX در سال 2004 توسط نیروی دریایی ایالت متحده به عنوان هواپیمای چند منظوره دریایی انتخاب و به P-8A معروف شده است. بالاخره بزرگترین نوع این هواپیما یعنی900-737 که توانایی حمل 177 تا 189 مسافر را دارد در سال 2001 وارد خدمت شد. بویینگ 737-800ER نمونه ارتقا یافته 900-737 است که برد آن افزایش یافته و حدود26 مسافر بیشتر از مدل پایه دارد ونیز 500 ناتیکال مایل نیز فراتر از برد مدل 900 پرواز میکند. طراحی : بدنه این هواپیما دارای طرح خرابی ایمن آلمینیومی میباشدکه در ساختن بال ها نیز از آلیاژ آلمینیوم و پوسته مقاوم در برابر خوردگی استفاده شده است. مخروط دماغه های نوک بال ها و بدنه نوک سکان عمودی ثابت های عمل کننده FLAP ها و دیگر بخش هایی که تحت فشار نیستند از الیاف کربن و شیشه تقویت شده با پلاستیک یعنی CFRPو GFRP ساخته شده اند. قسمت انتهایی محفظه موتورها نیز از کامپوزیت های گرافیت کولاروفابرگلاستشکیل یافته است.در فوریه 2000 بالکهایی از جنس گرافیت کربندر ابتدا برای نوک بال های 800-737سپس برای دیگر مدل ها طراحی شد که توسط مشتری برای نصب انتخاب می شود. این بالک ها با طول 8پا توانایی عملیات بیشتری را برای گونه 800 از نظر افزایش برد تا شش هزار کیلومتر و کاهش مصرف سوخت قابل دسترس می ساخت. عرشه پرواز : عرشه پروازی خلبان و کمک خلبان را در خود جای داده است. در این کاکپیت پیشرفته علاوه بر نمایشگرهای LCD موجود نمایشگر سربالا هم قابل نصب میباشد یک سیستم نمایشگر مشترک که شامل شش نمایشگر LCD مسطح بوده و ساخت(هانی وال) میباشد نیز در کابین به چشم میخورد. نرمافزار CDS قابلیت این را دارد که داده های پروازی و ناوبری را همانند سیستم الکترونیکی پرواز مدل737 قبلی یا 400-747 یا 777 نمایش دهد. در این هواپیما امکان نصب سیستم مکانیکی جهانی ارتباطات ماهواره ای و سیستم دوتایی مدیریت پرواز وجود دارد. کابین : کابین این هواپیما به طور معمول در دو کلاس عرضه میشود کلاس درجه یک با چار ردیف صندلی و کلاس توریستی با شش صندلی کنار هم می باشد . نا گفته نماند کابین توسط یک ماشین سه مرحله ای تهویه مطبوع میشود. ضمنا پلکانی نیز روی خود هواپیما در قسمت جلویی کابین قابل نصب میباشد که عملیات در فرودگاه هایی با امکانات کمتر را نیز امکانپذیر می کند.در این هواپیما دو محفظه بار به چشم میخورد که محفظه با انتهایی با یک تسمه نقاله تلسکوپی قابل تجهیز شدن است. موتور : این پرنده مجهز به دو پیشرانه توربوفنCFN International با مشخصه CFM56-7 می باشد که توسط کنسرسیوم مشترکی متشکل از جنرال الکتریک از ایالت متحده و سنکما از فرانسه طراحی و ساخته شده است . برای تغذیه این هواپیما توانایی حمل 26 تن سوخت را دارد . سیستم نیروی کمکی (APU) این هواپیما ساخت هانی وال بوده و توانایی تامین 90 کیلو وات آمپر نیرو و استارت هوا را دارد.همچنین فن های جدید کم صدا نیز در سیستم های کنترل محیطی و سیستم خنک کننده الکترونیک برای کمک به کاهش صدا نصب شده است. ارابه فرود : بویینگ 737 دارای سه چرخ جمع شونده میباشد که توسط نیروی هیدرولیک عمل میکند.این ارابه فرود دارای ضربه گیر اولئوماتیک می باشد که توسط بویینگ طراحی شده است.ارابه فرود اصلب به سمت داخل جمع میشود و چاهک چرخ را آب بندی میکند که دیگر نیازی به در برای چرخ ها نمی باشد . ناگفته نماند چرخ های اصلی مجهز به ترمز گودریچ نیز می باشد .